“অ’ মোৰ আপোনাৰ দেশ” জাতীয় সংগীতটি বাজি উঠিল। ছাত্র-ছাত্ৰী, শিক্ষক- শিক্ষয়ত্ৰী, কৰ্মচাৰী সকলো য’ত আছিল তাতে ৰৈ গ’ল। অৰুণিমাই এইবোৰৰলৈ মনেই কৰা নাই। তাই খোজকাঢ়ি গৈয়ে আছে। কলেজৰ এই নিয়মৰ বিষয়ে জনা নাছিল তাই। সকলো কলেজতে এনেকুৱা নিয়ম নাথাকে।সকলোকে মূৰবিলীক অলপ তললৈ কৰি ৰৈ থকা দেখি,কি হৈছে একো বুজিব নোৱাৰি তায়ো ৰৈ গ’ল। লাজ লাজ ভাৱটোৱে তাইক আৱৰি ধৰিছে। লাজতে গোলমোল গাল দুখন ৰঙা পৰি গৈছে। কলেজৰ প্ৰথম বিল্ডিংটো পাৰ কৰি আৰ্টছ বিল্ডিঙত সোমাল। ক্লাছ ৰুম বিচাৰি নোপোৱাৰ বাবেই তাই আৰু বেছি ৰঙা পৰি গৈছে। গোটেইজনী ঘামি-জামি অবস্থা নোহোৱা হৈ গৈছে। ইফালে-সিফালে ঘূৰি ফুৰোঁতেই ৯ বাজি ৩০ মিনিট পাৰ হৈ গ’ল। প্রথম দিনাই প্ৰথম ক্লাছ miss কৰিলে তাই।
: হাই!
: হাই,,,
: মই বৰ্ষা.
: অৰুণিমা৷ অৰুণিমা বৰুৱা৷ (তাই উশাহটো ঘূৰাই পোৱা যেন লাগিল)
: আজিয়ে প্ৰথম আহিছা ন’ তুমি..?
: হয়৷
: ক্লাছ ৰুম বিচাৰি হাবাথুৰি খাই আছা৷ মই পিছে দুটা বছৰ ইয়াতে পঢ়া৷
: অহ্ হয় নেকি৷ : হয়, হয়, মিছ অৰু৷
জোৰেৰে হাঁহি দিলে বৰ্ষাই। ক্ষীণ,ওখকৈ লাহী কঁকালেৰে কলেজৰ ইউনিফৰ্ম পৰিহিতা বৰ্ষাৰ পিঠিত মটীয়া ৰঙৰ বেগ। হাতত সোণালী ৰঙৰ ঘড়ী। কাণত সৰু সোণৰ ইয়েৰিং এযোৰ। দুচকুত ডাঠ কাজলৰ প্ৰলেপ। ওঁঠত পাতল গুলপীয়া ৰঙৰ লিপষ্টিক
: কি বিষয়ত মেজৰ তোমাৰ?
: অসমীয়া৷
: অহ্ সঁচাকৈয়ে, মোৰো অসমীয়া৷
: অ’: তেন্তে আমাৰ খুব মিলিব৷
: হয়৷
: আজিৰ প্ৰথম ক্লাছ উৎপল ছাৰৰ আছিল।বিশেষ কাৰণত মোৰ দেৰি হ’ল অহা। : মই সময়মতে পালোঁ, কিন্তু ৰুম বিচাৰি পোৱা নাছিলোঁ। : এতিয়া বাকী ক্লাছ কেইটা কৰোঁ গৈ ব’লা।
: ব’লা, ব’লা।
বৰ্ষাক লগ পাই অৰুণিমাৰ ভয়, শংকা আঁতৰিল।মনটো পাতল পাতল লাগিছে। দুয়োজনী ক্লাছ ৰুমৰ ফালে খোজ ল’লে। আজি বেছি ল’ৰা ছোৱালী অহা নাই। প্ৰথম ডেক্সখনত এজনী ছোৱালী বহি আছে। বাকী বোৰত দুজনী তিনিজনী কৈ ছোৱালী বহি আছে। আনফালে দুখন ডেক্সত চাৰিটা ল’ৰা। দুয়োজনী গৈ প্ৰথম ডেক্সতেই বহিল।: মই বৰ্ষা, এয়া অৰুণিমা। : মোৰ নাম ৰিমঝিম। : বৰ ধুনীয়া নাম দেই তোমাৰ। আমি পিছে ৰিম বুলি মাতিম ন অৰু: হয় ,ৰিম বুলিয়ে মাতিম দিয়া। : তোমালোকে যি ভাল পোৱা। : অৰুণিমাৰ অৰু, ৰিমঝিমৰ ৰিম। তিনিও জনী জোৰেৰে হাঁহি দিলে। সকলোৱে সিহঁতৰ ফালে ঘূৰি চালে।কিছু সময় ধৰি নানান কথা বতৰা চলি তিনিও জনীৰ মাজত। ১০ বাজি ১৫ মিনিটত জাকিৰ ছাৰ আহি ৰুমত সোমাল। বৰ্ষাহঁতৰ কথাৰ যতি পৰিল। কোলাহল হৈ থকা ৰুমতো কাঁহ পৰি জীণ যোৱা দৰে হৈ পৰিল।: গুড মর্নিং: গুড মর্নিং ছাৰ। সকলোৱে একে লগে চিঞৰিলে। : মই জাকিৰ ছাৰ দেই।(মিচিকীয়াই হাঁহি এটা মাৰিলে) : মই HOD হয় দেই! মানে বিভাগীয় প্ৰধান। শূন্যলৈ চালে তেওঁ। শতক আবত মানুহজনৰ মুখত এটা মিঠা হাঁহি। মুখমণ্ডলৰ দাড়িবোৰৰ সৈতে ডাঠ ক’লা চুলিয়ে বয়স দুকুৰীৰ বেছি হ’ব। : এতিয়া তোমালোকৰ পৰিচয় লওঁ নে কি কোৱা..? আজিৰ পৰা আমি এটা পৰিয়াল, তোমালোক আমাৰ ল’ৰা- ছোৱালী। বিভাগটো আমাৰ ঘৰ বুজিছা নহয়। : হয় ছাৰ,বৰ্ষাই উত্তৰ দিলে। এজন এজনকৈ সকলোৱে নিজৰ নিজৰ পৰিচয় দি গ’ল।
*** ১২ বজাত সকলোকে ডিজিটেল ৰুমলৈ যাবলৈ কৈ গ’ল জাকিৰ ছাৰে।ডিজিটেল ৰুমতো হল এটাৰ দৰেই অলপ ডাঙৰ, প্ৰায় এশ জন মানুহ বহিব পাৰে। দুজনকৈ বহিব পৰা আসন বোৰ শাৰী শাৰীকৈ আছে।বৰ্ষাহঁত কিন্তু একে লগে বহিল তিনিও জনী। সন্মুখত অধ্যক্ষ ড° মানৱ বৰাকে প্ৰমুখ্য কৰি কেইবাজনো অধ্যাপক-অধ্যাপিকা বহি আছে। জাকিৰ ছাৰে চিনাকি পৰ্বৰ এই সভাৰ আঁত ধৰে।অধ্যক্ষ মহোদয় ছাৰে ভাষণ দিয়াৰ পাছত মঞ্চত আহি এজন এজনকৈ নিজৰ পৰিচয় দাঙি ধৰে। ১ বজাত সভা ভংগ হ’ল। তিনিও জনী বান্ধৱী কেনটিনৰ ফালে খোজ ল’লে।
ঋতুপর্ণা ইংতিপি/মৰিগাঁও
